วิมล สวน เวียง เจ็บ‘เขารังเกียจผม แต่ก็ของานของผมไปขาย’‘ผมให้ไป ทั้ง ๆ ที่ผมก็พิมพ์ขายอยู่เหมือนกัน’ ‘รักประชาธิปไตย แต่เห็นต่างคือศัตรู!’

จากกรณีที่นายวชิระ บัวสนธ์ หรือ เวียง นักเขียนผู้มีนามปากกาว่า “ดอนเวียง” และบรรณาธิการสำนักพิมพ์สามัญชน ได้โพสต์เฟสบุ๊คของเขาเมื่อวันที่ 2 มิ.ย. 66 ว่า “ถ้าลูกผมพออ่านออกเขียนได้ ผมจะรีบบอกลูกว่า…ไพวรินทร์ ขาวงาม, วิมล ไทรนิ่มนวล, วินทร์ เลียววาริณ, ไพฑูรย์ ธัญญา, เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ และชาติ กอบจิตติ คนพวกนี้เป็นนักเขียนและกวีที่โคตรงามไส้” นั้น

ทำให้นายวิมล ไทรนิ่มนวล นักเขียนรางวัลซีไรต์ ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ถูกพาดพิง ได้โพสต์เฟสบุ๊คโต้กลับในวันที่ 5 มิ.ย. 66 ว่า

“ว่าด้วยเรื่อง​ “งาม…ไส้”

“เวียง​ วชิระ​ บัวสนธิ์” เจ้าของ​ “สำนักพิมพ์สามัญชน” เคยขอนวนิยายชุด​ “ความเชื่อและอำนาจ” ที่ประกอบด้วยนวนิยาย​ 4​ เรื่อง​ คือ​ งู​ คนทรงเจ้า​ จ้าวแผ่นดิน​ โคกพระนาง​ และเขียนยกย่องนวนิยายชุดนี้ไว้ที่ปีกปกอย่างขลัง​ และน่าประทับใจ​ แม้เขาจะเข้าไม่ถึงแก่นของนวนิยายชุดนี้​

เพราะเขาเข้าใจเพียงว่าเป็นนวนิยายที่วิเคราะห์สภาพสังคมไทย​ โดยมีเป้าหมายอยู่ที่การโจมตีศาสนาและเจ้า​ เช่นเดียวกับนักวิจารณ์และนักวิชาการวรรณกรรมทั้งหมด​ ที่ผมได้อ่านงานวิจารณ์ของพวกเขา

* ไม่มีใครมองเห็นว่านวนิยายแต่ละเรื่องพูดเรื่อง “ความเชื่อนำมาซึ่งอำนาจ​ และอำนาจนำไปสู่ความบ้าคลั่งชั่วร้าย​ ความบ้าคลั่งชั่วร้าย​ นำไปสู่ความล่มสลายของความเป็นมนุษย์และสังคม”

ดูพรรคก้าวหน้ากับสามกีบตอนนี้

* ไม่มีใครมองเห็นว่านวนิยายชุดนี้พูดถึง​ “สภาวะสูงสุดของความเป็นมนุษย์” อันก่อเกิดและนำไปสู่ความเชื่อและอำนาจของเหล่ามนุษย์ดังกล่าวข้างต้น

” ไม่มีใครมองเห็นคลื่นของความเชื่อและอำนาจที่โหมซัดเอาสังคมมนุษย์ไปตามอำนาจและความเชื่อของเหล่ามนุษย์​นั้น​  และสุดท้ายมันจะทำลายความเป็นมนุษย์ของตนเองและสังคมให้พังทลายลง” อย่างที่เคยเป็นมาและกำลังเป็นอยู่โดยพวกสามกีบอยู่ตอนนี้

สำนักพิมพ์สามัญชน.. ยังขอนวนิยาย​ “อมตะ” ที่ได้รับรางวัลซีไรต์ไปพิมพ์และพิมพ์หลายครั้ง​ ทั้งปกอ่อนและปกแข็ง​ ผมให้ไปเพราะอยากแสดงน้ำใจที่เขานำงานชุด “อำนาจและความเชื่อ” ไปพิมพ์​ ที่อาจจะขายได้ช้า​ เพื่อว่าเขาจะได้กำไรจากเรื่อง “อมตะ” เร็วขึ้น​ และก็เร็วจริง ผมให้ไปทั้งที่ผมก็ทำสำนักพิมพ์และพิมพ์เรื่องนี้ขายอยู่

สำนำนักพิมพ์สามัญชน.. ยังพิมพ์งานเขียนใหม่ล่าสุดของผมตอนนั้น​ “วิญญาณที่ถูกเนรเทศ” และขายหมด​

แต่ตอนที่เขาเป็นเสื้อแดงและผมไม่เป็นด้วย​ เขาจึงรังเกียจผม​ แต่ก็ขอพิมพ์​ “อมตะ” อีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย​ ผมก็ยินดี​

เมื่อพิมพ์เสร็จเขาก็ส่งหนังสือไปผมให้​ 20​ เล่มตามธรรมเนียม​ และจ่ายค่าลิขสิทธิ์​  พร้อมกันนั้นเขาก็บอกว่า​ “เราต่างคนก็แยกย้ายกันไป” และยกเลิกการเป็นเพื่อนกันในเฟซบุ๊ค

แต่ยังขายหนังสือของผมต่อไป!

ต​อนนี้เห็นคนคอมเมนต์ชเลียร์เขาว่า.. เลิกซื้องานของผมอ่านแล้ว​ เพราะลืมดูไปว่าใครที่พิมพ์งานของผม!

ผมไม่ทราบว่า “เวียง” เปลี่ยนจากเสื้อแดงเป็นเสื้อส้มหรือไม่​ แต่ไม่ว่าจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยน​ พวก​ “ก้าวหน้าประชาธิปไตย” ก็เหมือนกันทุกคน​ อย่างวัฒน์​ วรรลยางกูร​ที่หาเรื่องด่าคนที่เห็นต่างไปทั่ว หรือกวีคนหนึ่งที่ส่งข้อความด่าผมอย่างป่าเถื่อน​ ด่าไปถึงพ่อแม่​ ท้าตีท้าต่อยอีกต่างหาก!

ตอนนี้ก็เวียง​ วชิระ​ บัวสนธิ์​ เหมือนกับวัฒน์​ วรรลยางกูรอย่างกับถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน

ล้วนแต่เป็นผู้รักประชาธิปไตย​ รักความเป็นธรรมและความเท่าเทียม​ รักเสรีภาพ​ ภราดรภาพ​ เสมอภาคทั้งนั้น​ แต่ห้ามใครเห็นต่าง! เห็นต่างคือศัตรู! 

“ความเชื่อก่อเกิดอำนาจ​ อำนาจนำไปสู่ความบ้าคลั่งชั่วร้าย……. สุดท้ายมันทำลายความเป็นมนุษย์ของตนเองและสังคมให้พังทลาย”

เวียงต้องกลับไปอ่านนวนิยายชุด​ “อำนาจและความเชื่อ” ที่ตนพิมพ์อีกครั้ง.

ขอบคุณมือที่คว้าไปและตีนที่ยื่นมา.”